Yesterday you said tomorrow..

Ojee, de motivatieproblemen zijn er.. Vorige week vrijdag liep ik nog een interval training, naderhand voelde ik me geweldig. Maar tijdens het lopen ging ik redelijk kapot. 8x 3 minuten versnellen, het lijkt weinig, maar ik voelde het na mijn training behoorlijk goed. Toch had ik wel het idee dat ik de volgende dagen wel weer zou lopen, niet wetende dat het weer niet zou meewerken. Toen ik zaterdag om 9 uur wakker werd schoot ik dan in mijn hardloopkleren en zo bleef ik eigenlijk de hele dag zitten. Buienradar in de gaten houden, wanneer zou ik een uurtje kunnen lopen, zonder kletsnat te worden? En toen gaf ik het op, het domste wat ik kon doen. Ik zou morgen wel gaan, natuurlijk ging het precies hetzelfde op de zondag. Weer al die regen en dat is meestal niet heel goed voor de motivatie. Weer uitstel en zo ging het ook maandagavond (moe van het werken) en dinsdagavond (weer moe van het werken). Maar vandaag moest het er dan echt van komen. Ik had eigenlijk gehoopt dat ik meer zou lopen in mei dan in april (dit was 134 km), maar ik denk dat ik blij mag zijn als ik boven de 100 kom. 

Ik heb gewoon meer motivatie om te lopen als het weer een beetje meezit en ik weet van mezelf dat als ik me niet aan een schema hou, ik dan sneller uit de routine ben en vaak ook niet meer ga. Mijn schema was namelijk ook vorige week klaar, dus ik moet op zoek naar een nieuwe. Dat was mijn plan voor vanmiddag, maar helaas ging recepten zoeken voor. Vaak ben ik pas rond half 7, 7 uur thuis van het werk en heb ik weinig zin om veel moeite te doen voor mijn avondeten. Ik wilde wel al een tijdje proberen om frietjes te maken van knolselderij en zoete aardappel. En het was erg geslaagd. Al met al toch nog een goede dag. Een nieuw hardloopschema zoeken ga ik morgen doen, maar dan ook echt 😉

It always seems impossible, until it is done!

En dan is de vakantie alweer helemaal voorbij! Na mijn euforische moment van mijn wedstrijd ging ik de volgende dag nog een rondje lopen. Helaas kwam ik niet verder dan 5,75 km, kennelijk had ik tijdens mijn wedstrijd toch meer gegeven dan ik dacht. De volgende dag wilde ik nog gaan lopen, maar het lukte me gewoon niet. Mijn benen voelde nog steeds heel vermoeid aan en aangezien ik zondag weer richting Amsterdam zou gaan, wilde ik een beetje fit zijn. Zo gezegd, zo gedaan, ik zou maandag wel weer lopen. Toen op maandag om 7 uur de wekker ging, moest ik me toch behoorlijk uit bed slepen. Maar ik had mijn Nike app al ingesteld op 17 km, één kilometer verder dan mijn laatste lange loop. Om half 9 ging ik op pad, mijn rugzakje om, twee energy gells (eerste keer geprobeerd) mee en gaan! En het ging heerlijk, eerst een paar kilometers door het Westerpark en toen het Brettenpad volgen. Na een km of 10 kon ik niet meer verder, mijn blaas stond op springen. Gelukkig heb ik wel wat ervaring in het wildplassen, dus hup de bossen in en broek afzakken. Ik vond dit hierna een mooie gelegenheid om mijn energy gell eens uit te proberen en eigenlijk beviel het me erg goed. De smaak viel me ontzettend mee (citrus) en ik weet niet of het echt werkt, maar de eerste kilometers hierna ging ik als een speer. Toen ik de 14 kilometer haalde, besloot ik om bij 15 kilometer nog een gell te nemen en te kijken of ik misschien nog wat verder dan 17 km kon lopen. En toen ik eenmaal de 17 km had bereikt begon ik te twijfelen, zou ik toch nog verder gaan of niet? Nog 1 km verder dan. Ik had het idee dat ik strompelend verder ging (achteraf blijkt het reuze mee te vallen). En toen was het tijd om te stretchen!

Toen ik wandelend terug liep, zag ik wat affiches hangen van ‘ Het vrije Westen’, het bevrijdingsfestival in mijn achtertuin, ideaal!

Eigenlijk vier ik normaal altijd bevrijdingsfestival in Vlissingen, maar omdat ik de volgende dag moest werken, leek me dit niet geheel verstandig. Toch gaat het natuurlijk niet alleen om het feesten, maar het gevoel van vrijheid hebben. Ik denk dat mijn generatie (waaronder ik zelf ook) niet goed beseft wat vrijheid inhoudt. Maar met de situatie in Nigeria besef ik me steeds meer hoe bizar de wereld in elkaar zit. Meisjes die worden ontvoerd en verkocht worden als slaaf, hoe is dat mogelijk dat dit anno 2014 nog steeds kan? Dat Rusland een wet maakt waarin schelden verboden wordt, terwijl ze ondertussen Stalin verheerlijken? Ik moet er soms niet al te veel over nadenken, omdat ik anders gek word van alle tegenstrijdigheden die er in de wereld kan zijn. Vandaar dat ik het eigenlijk ook zo belangrijk vind dat 4 en 5 mei herdacht en gevierd worden. En wat is beter om dit te  vieren als Kensington in je achtertuin een klein concert geeft? 

 

 

You can be the greatest, you can be the best!

Wauw, ik zit nog helemaal in mijn endorfine-high. Ik had voor mezelf afgesproken dat als ik mijn afstudeeronderzoek op 30 april klaar zou hebben, ik op 1 mei mee zou mogen doen met de Knokke 10 k. En zoals je waarschijnlijk al door hebt, is dat gelukt.. Wat een dag! Vanochtend rond 10 uur vertrok ik op de fiets richting Knokke (zo’n 8 km vanaf het huis van mijn ouders) om mezelf in te schrijven. Dat ging gelukkig er vlot en ik was dan ook om half 12 alweer thuis om wat te eten, te drinken, me om te kleden en vooral op buienradar te checken of de regen langs Knokke zou gaan. Het zag er niet veelbelovend uit. Om half 4 zou de start zijn van de 10 kilometer en ik besloot om kwart over 2 te vertrekken, zodat ik voldoende tijd had om mijn tas weg te zetten, een warming upje te doen en om nog even naar het toilet te gaan. Om half 3 barstte het los, de regen, het onweer en binnen 5 minuten was ik dan ook doorweekt, dat beloof niet veel goeds. Na een paar keer gescholen te hebben, moest ik toch door gaan fietsen anders zou ik de start nog missen. Ik was net op tijd om mijn tas weg te zetten en nog even snel naar het toilet te gaan, een warming up was helaas niet meer mogelijk. Iedereen begaf zich al naar het startvak. Ik zat eigenlijk ver van achter in het vak en ik verwachtte niet dat ik een toptijd neer zou zetten, maar ik zou GENIETEN! Dat zou het voornaamste zijn en dat heb ik gedaan. Vanaf de eerste stappen had ik een grote grijns op mijn gezicht en die is er tot nu toe niet meer af geweest. Wat een heerlijke run! De eerste kilometers gingen door de straten van Knokke, niet heel bijzonder, maar genoeg mensen die onder de paraplu stonden om ons aan te moedigen, super tof! Na 2 kilometer gingen we over de Zeedijk, langs de zee. Heerlijk om hier te lopen, gelukkig begon het vanaf toen wat op te klaren en kwam er een blauw luchtje tevoorschijn.

 

Vanaf de zeedijk door naar het Zoute (spreek uit Zoete ;-)) kon ik me verwonderen over de huizen die hier staan. Eigenlijk mogen het geen huizen heten, maar villa’s. Ik denk dat de garage van de auto’s 3x zo groot is als mijn appartement in Amsterdam. Bizar! 
Vanaf hier gingen we richting het Koningsbos. En ik wist dat daar de eerste heuvel de grootste ging zijn en ondanks dat ik er tegenop zag, ging het eigenlijk redelijk goed. Kleine hoge pasjes en ik ging goed naar boven, maar het heerlijkste was nog het terug naar beneden. Ik boog mezelf helemaal naar voren en het leek of ik vloog met enorm grote passen whoehoej! 

 

 

En toen was ik alweer bij km 6, nog steeds ging ik echt heerlijk. Ik genoot volop en toen kwam eindelijk mijn ultieme hardloop nummer voorbij. The wall of fame van the Script. Elke keer als ik dat nummer  hoor tijdens het hardlopen, krijg ik kippenvel over mijn hele lichaam. Tijdens dit nummer loop  ik het liefste met mijn ogen dicht, helaas moet ik af en toe wel mijn ogen open doen, omdat ik anders op iemand zijn hielen trap. Maar wat is dat toch een heerlijk nummer! Na het bos, kwamen we terug langs een aantal weilanden om hierna weer terug te keren naar een andere villawijk in Knokke, ofja eigenlijk is heel Knokke een villawijk ;-). Ik had nog steeds veel energie en ik ging nog steeds heerlijk. Ik besloot om vanaf km 8 weer wat harder te gaan lopen en wat kreeg ik hier een adrenaline kick. Kinderen die hun handen opsteken om een high five te geven, opa en oma’s die staan te juichen en dan zie ik het bord km 9. Ik probeer zoveel mogelijk mensen voorbij te steken, slalommend ga ik ze voorbij en dan komen we aan bij het stadion, nog 200 meter over de atletiekbaan en dan zijn we bij de finish. Ik trek er nog een sprintje uit en degene naast me doet op hetzelfde. Ik grijns en weet dat ik hem eruit kan lopen, keihard ga ik over de finish, met een halve meter achter me de man die net naast me liep! Gewonnen! 😀

Wauw, wat was dit een heerlijke loop. Alles ging heerlijk, ik heb alleen maar genoten en had niet verwacht om een hele goede tijd neer te zetten, maar wat blijkt? 4 keer een Persoonlijk Record!!!

En nu zit ik heerlijk in mijn trainingsbroek, lekker bij de houtkachel. Zometeen neem ik een lekkere “Brugse Zot”, dat heb ik wel verdiend na deze dag!

10 

If stress burned calories, I’d be a supermodel!

Wat heb ik een heerlijk weekend gehad. Het begon al op zaterdag: Koningsdag. Ik had met een vriendin afgesproken om een bandje te gaan bekijken en het was een heerlijke middag en avond. Lekker dansen, een biertje, zonnetje en heel de dag plezier maken. Een aantal jaren geleden heb ik Koninginnedag nog in Amsterdam gevierd, maar ik vond het zo enorm massaal, dat ik sindsdien het eigenlijk altijd in Zeeland vier (en soms sla ik ook wel eens een jaartje over). Omdat we de laatste boot richting Zeeuws Vlaanderen moesten hebben, waren we ook op tijd thuis en lag ik al rond 1 uur al lekker te slapen. 

De volgende dag zou ik samen met mijn ouders, zus en haar man en mijn neefje gaan brunchen. Ik dacht natuurlijk op de fiets een kortere pad te weten, maar zoals altijd mondt zo’n korte pad altijd uit in een langere omweg. Vandaar dat ik dan ook in plaats van een half uurtje fietsen, drie kwartier onderweg was. Omdat ik op mijn racefiets was en niet zoveel spullen kon meenemen, was ik in mijn joggingsbroek gaan fietsen (mijn oranje panter print legging leek me niet de beste keus), mijn ouders zouden mijn kleren meenemen zodat ik me in de wc kon omkleden. Zo gezegd, zo gedaan en om kwart over 11 zat ik dan in mijn zondagse outfit aan tafel. En wat heb ik heerlijk gegeten: zalm, omelet, salades, wafels, chocoladebroodjes, crossaints, soep en ga zo maar door. Als ik eraan terug denk word ik weer een beetje misselijk. Gelukkig zou ik hierna nog zo’n 20 kilometer fietsen, want ik zou naar het strand gaan. Er waren allemaal clinics (surfen, SUP etc). Een ideale middag besteding. Rond half 6 fietste ik weer terug naar huis, want ik moest nog een hardlooprondje doen. Nog steeds geen trek hebbend, vertrok ik voor een intervaltraining. 15 minuten inlopen, daarna 8x 2 minuten sprinten en daartussen 1 minuut wandelen en op het eind weer 15 minuten uitlopen.
Na de training had ik het gevoel dat ik nog wel wat verder kon en besloot ik tot de 10 kilometer door te lopen. Toen ook eenmaal ik de 10 km had gepasseerd besloot ik nog een paar heuveltjes mee te pakken. 3x op en af de heuvel en toen had ik het eigenlijk wel gehad. Nog steeds geen trek hebbend ging ik weer terug naar huis. De hele avond heb ik niks meer gegeten, ondanks dat ik de hele dag eigenlijk toch in beweging ben gebleven. ’s Avonds als ik thuis ben bedenk ik me dat de deadline van 1 mei toch wel heel dichtbij begint te komen. Ondanks dat ik totaal geen zin heb om nog te studeren, moet het echt gebeuren, het hele weekend lol maken is geweldig, maar ik weet dat ik de nacht weinig kan slapen als ik weet dat ik een paar dagen daarna mijn onderzoek (ruwe versie) moet inleveren. Stress, stress, stress en daar kan dat rondje hardlopen helaas niks aan veranderen…

I may not be there yet, but I’m closer than I was yesterday!

Bam! I did it! 16,2 kilometer hardgelopen vandaag. Dam tot Damloop kan ik aan! Nu nog de halve marathon…

Vanochtend werd ik wakker om 6 uur en ik hoorde de regen al hard tegen het raam aan tikken. Mijn weer op mijn Iphone gaf aan dat het rond 7 uur weer droog was, dus ik kon met een gerust hart nog even lekker blijven liggen. Om half 7 ging de wekker, maar ik mocht van mezelf nog even door snoozen tot 7 uur. Toen ik om 7 uur dan echt moest opstaan, was inderdaad de regen opgehouden. Om 8 uur zou ik vertrekken, richting het strand. En eigenlijk ging het heerlijk. Het was dan ook ideaal weer om te gaan hardlopen, niet te warm, maar wel warm genoeg om in mijn hemdje en korte broek te lopen. Op internet had ik een tip gekregen om de lucht uit mijn waterzak te zuigen, zodat het water niet meer zou klotsen. En eerlijk is eerlijk, ik heb nergens last van gehad tijdens het hardlopen. Ik ben zo blij dat die tas. Je voelt hem niet zitten, maar ik kan toch gewoon water drinken tijdens lange lopen!

En toen was ik er! Hoe heerlijk was het om na 7 kilometer eindelijk uit te kijken op het strand. Dat gaf zo’n enorme kick!

En toen moest ik natuurlijk nog terug, een iets langere weg terug, zodat ik aan mijn 16 kilometer zou komen. En ondanks dat ik een paar keer ben gestopt om een foto te maken ging het vrij goed tot kilometer 14. Vanaf toen kreeg ik het zwaar. Ik wilde de laatste twee kilometers wel sneller lopen dan een pace van 6:00 en dat is gelukt (helaas was de rest van mijn ronde gemiddeld 6:22). Toch herpakte ik mezelf de laatste kilometer, want op een gegeven moment de laatste 500 meter leek het alsof ik vloog. Het leek alsof die laatste 500 meter het lekkerste ging van allemaal.

En aan mijn tijd te zien was dat ook zo. Na nog een kilometer uitgewandeld te hebben, moest ik alweer snel gaan douchen. Ik had met mijn moeder afgesproken om te gaan lunchen. We zouden op de fiets gaan, dus ik moest een beetje tempo maken. Na een lekker fietstochtje en een ontzettend lekkere broodje geitenkaas, gingen we weer terug. We hadden nu de wind mee, dus we waren lekker snel weer thuis. Ik had mijn skeelers vanuit Amsterdam meegenomen, mijn moeder skeelerde vroeger heel erg vaak, maar het is er de laatste jaren niet meer van gekomen. Daarom besloten we om een kort rondje te skeeleren. Na eerst nog wat onwennig bij mijn moeder, ging het toch alweer snel als vanouds.

Heerlijk om de hele dag zo buiten te zijn en te bewegen. Al moet ik zeggen dat ik op het moment mijn benen wel begin te voelen. Maar om nog even alle stijfheid eruit te fietsen, ga ik vanavond op de fiets naar een verjaardag. Ik ga er vanuit dat ik heerlijk ga slapen vanavond…

 

Sleep is the best meditation!

De eerste week van de vakantie zit er alweer bijna op, gaat altijd veel te snel. Gelukkig heb ik hierna nog een weekje om lekker bij te komen. Want wat hou ik van slapen, ik vind het heerlijk om ’s ochtends wakker te worden en dan nog lekker een uur in mijn warme bed te liggen en een beetje op mijn telefoon te spelen: Facebook, pinterest, wordfeud! Love it! Toch slaap ik ’s nachts niet echt heel erg lekker deze vakantie. Ik ben namelijk druk bezig om mijn afstudeeronderzoek af te ronden en dat zorgt voor nogal wat stress. Niet dat ik er nu elke minuut van de dag mee bezig ben, maar ik merk dat ik me er wel steeds druk om maak. Ook voel ik nogal veel spanning rond mijn nek en mijn schouders en ik denk dat ik daarom ook wat last heb van hoofdpijn. Dit kan natuurlijk door de stress komen, maar ook omdat ik hier in Zeeland weer lekker op mijn racefiets kan fietsen. Omdat ik dan toch meer voorover geleund zit dan bij een normale fiets, gebruik ik ook weer andere spieren en ik denk dat de stress en de racefiets ervoor zorgen dat ik nogal wat spanning in mijn nek heb. Helaas is er geen mooie man om mij een massage te geven, dus trakteer ik mezelf op een Ibuprofen 😉 . Afgelopen maandag op Tweede Paasdag zou ik in een dorpje verderop meedoen met een training Start To Run, dit was op de atletiekbaan en aangezien ik daar nog nooit op had gelopen, wilde ik dat wel eens proberen. Een vriendin van mij doet mee met de training, dus ik kon mooi een training meepikken. Natuurlijk zou de training voor mij wel redelijk makkelijk gaan, dus had ik besloten om als warming up naar het dorpje toe hard te lopen. Dit was zo’n 8,5 kilometer, mijn ouders zouden mijn tas bij de atletiekbaan zetten, zodat ik daar niet naar hoefde om te kijken. Het was heerlijk weer, blauw luchtje, stralend zonnetje en een lekker koude wind. En het uitzicht, daar is het Westerpark helemaal niks mee. Zo heerlijk om gewoon ver te kunnen kijken over het land. Ik heb dan ook intens genoten van deze run. Halverwege kwamen mijn ouders langs met de fiets, maar ik had niks door omdat ik keihard aan het meezingen was met de muziek. Nog iets wat beter is dan in het Westerpark lopen, hier hoort niemand me en hoef ik me niet te schamen voor mijn kattengejank 😉 Wat kan hardlopen toch genieten zijn met zulk weer en zo’n prachtig uitzicht. Toen ik eenmaal bij de atletiekbaan aankwam, kwam mijn vriendin al met de auto aan rijden. En toen begon de training 4 -5-4-3 minuten lopen op de baan. Wat een ander gevoel op de baan, het lijkt alsof je weggeveerd wordt bij elke stap. Heel bijzonder om eens te doen. Het liep heerlijk, maar ik denk dat ik het ook wel saai zou vinden om daar vaak hard te lopen. Maar het was erg leuk om eens een training hier te doen en ik denk erover om misschien toch ook eens in Amsterdam een training op de baan te gaan doen. Je krijgt toch weer tips mee die je kan gebruiken tijdens het hardlopen. Nadat ik veilig met de auto werd afgezet bij mij thuis, moest ik snel gaan omkleden en douchen, ik had namelijk gezegd tegen mijn ouders dat ik een rondje mee zou gaan fietsen. Heerlijk zo’n hele dag buiten en bewegen. Had mij dit 5 jaar geleden verteld dat ik daar van zou genieten, zou ik je voor gek verklaren.

Onderstaande foto is van het uitzicht op Tweede Paasdag:

De dag erna zou mijn neefje komen, want dan heeft mijn moeder oma-dag. ’s Ochtends moest hij naar school gebracht worden en dan kon ik mooi een rondje gaan lopen, ik had wel een beetje spierpijn van de dag ervoor, maar niet zo erg dat ik niks meer kon doen. Ik wilde eigenlijk 10 kilometer lopen, maar het werden er 12. Het weer was beduidend minder mooi dan de dag ervoor en ik liep ook minder lekker. Ik ging minder hard dan normaal en kon niet echt goed in het ritme komen. Ik had besloten om weer door de polder te gaan lopen, maar wel een ander rondje te nemen dan de dag ervoor. Na een afslag genomen te hebben kwam ik bij een wei vol met schapen, ik denk dat ik er nogal beangstigend uitgezien moet hebben voor de schapen, want ze gingen er met zijn allen als een speer vandoor. Elke keer als ik weer wat dichterbij kwam, renden ze met zijn allen weer voor me weg. Het leek alsof ze een wedstrijdje met me wilde lopen. Was erg grappig om dat mee te maken.

Na mijn loop was ik niet heel tevreden, ik had al twee dagen lang niet op een geweldig tempo gelopen en de loop van vandaag was ik niet echt blij mee, daarbij komt de stress van het afstudeeronderzoek er nog bij en mijn hoofdpijn maakt het feest compleet. De avond daarop lag ik dan ook al om 8 uur in bed. Helaas is het nu (twee dagen later) nog steeds niet veel beter. Ik had vandaag eigenlijk een loop van 16 kilometer gepland, maar ik heb hem verzet naar morgen. Morgen wil ik namelijk naar het strand lopen, hopelijk is mijn hoofdpijn na een goede nachtrust weer over!

(bron: Pinterest)

Make today count, you’ll never get it back!

Goede Vrijdag om 15.15 uur is het dan zover: Vakantie! Twee weken lang even geen werk (in ieder geval geen leerlingen om me heen) en even lekker genieten van het niks doen (lees: mijn afstudeeronderzoek afmaken). De bedoeling was dat dit weekend mijn ouders zouden langskomen om het weekend te gaan fietsen rond Amsterdam. Helaas was mijn vader ziek en durfden ze het niet aan om langs te komen, so change of plans! Nu kon ik dus nog mooi wat kilometers lopen dit weekend :-), beginnend met vrijdagavond. Gewoon lekker relaxed een beetje lopen door het park, muziek aan en genieten. Helaas was het niet super lekker weer, dus had ik het de eerste kilometers zelfs een beetje koud en tot overmaat van ramp deed mijn hoofdtelefoon raar, elke keer als ik een stap zette ging de muziek harder en zachter. Op een gegeven moment werd ik er zelfs een beetje misselijk van omdat de muziek zo raar dreunde in mijn oren. Ik had me voorgenomen om te lopen tot 7 km en toevallig kwam die net uit bij een mooie heuvel, dus rende ik de heuvel keihard op (zonder uit te glijden) en voelde ik me top!

De volgende ochtend zou ik om 10 uur klaar moeten zitten achter de computer, omdat dan de voorverkoop van de colorrun in Amsterdam zou beginnen, vorig jaar was het binnen 18 minuten uitverkocht dus ik had alles klaargezet. Maar zoals altijd als het vakantie is, was ik vroeg wakker en ging ik om kwart voor 8 al naar buiten om een rondje te lopen. Het plan was om 8 kilometer te lopen, ik had een andere koptelefoon opgezet, dus niks kon me tegenhouden. Na een paar rondjes om de vijver gerend te hebben, liep ik langs de Gashouder en ik werd even terug geslingerd in de tijd. De geur van bier, sigaretten en festival drong mijn neus in en mijn ogen bleven maar mensen tellen. Ik was vergeten dat het Awakenings was. De meerderheid van de mensen waren dronken en daar liep ik, al wat bezweet een rondje te rennen. Na wat slalommen, een aantal high fives uitgedeeld en een klein wedstrijdje met iemand was ik stiekem blij dat ik nu weer even alleen liep. Maar na km 6 gebeurde hetzelfde als gisteren, mijn koptelefoon hield er mee op. Twee koptelefoons in twee dagen tijd! Dit was niet het enige record van vandaag ;-), eigenlijk had ik rond km 5 al besloten dat ik er een langer rondje van zou maken, misschien kon ik nu wel een PR op de 10 km zetten. Ik ben alleen zo gewend om hard te lopen met muziek in mijn oren, dat het heel raar was om te lopen zonder muziek, om de vogels te horen, mijn eigen voetstappen en vooral mijn ademhaling. Ik kan niet zeggen dat het ik het zo geweldig vond, maar dan kan ik dat ook weer van mijn lijstje afstrepen. 

Toen ik op km 10 was en keek op mijn telefoon zag ik dat 59:07 staan, in mijn hoofd baalde ik alweer dat ik weer niet sneller had gelopen en als straf moest ik nu verder lopen tot de 12 kilometer ;-). Weer nam ik heuvel van gisteren mee en uiteindelijk stopte ik bij 12,2 km. En tot mijn verbazing zag ik dat ik wel een PR had gelopen op de 10 km, een verbetering van 2 seconde! Whoehoej!

 

Toen ik eenmaal thuis was, moest ik snel douchen en klaar gaan zitten achter de computer, het was alweer bijna 10 uur en ik had al mijn Apple toestellen klaar staan (Ipad, Macbook, Iphone) op de site van de colorrun. Om 10 uur precies logde ik samen met een vriendin in op de site. Na 15 minuten hadden we ze! Twee kaarten voor de Colorrun! 😀 Helaas had ik niet veel tijd om er lang over na te denken, want ik moest de trein halen. Ik had nog een reis van ongeveer 4 uur voor de boeg. Maar voor 12 ’s middags was deze dag alweer geslaagd! 

(bron: Pinterest)

Work hard, play hard!

De hele week keek ik al uit naar vandaag, want vandaag zou ik gaan hardlopen van mijn werk naar mijn huis. Van het weekend had ik al een hardlooptas gekocht, waarin ook een watertas zat, dan kon ik met zo’n tuitje drinken terwijl ik aan het hardlopen was. Ideaal! Geen flesje water mee, wat ik moest vasthouden, maar gewoon relaxed drinken. 

Als vanochtend de wekker gaat om half 6, heb ik voor het eerst in weken geen moeite met opstaan. Ik moest nog wat voorbereiden voor mijn lessen voor vandaag omdat ik gisteren tot 5 uur een vergadering had. Ik neem zo min mogelijk mee naar mijn werk: mijn pinpas, mijn ov-chipkaart, wat volkoren bolletjes en natuurlijk mijn hardloopkleding! De ochtend vliegt voorbij en voor ik het weet is het half 1 en zit ik alleen in mijn klas.. Tijd om om te kleden. Pas rond half twee vertrek ik van school. De eerste kilometers verbaas ik me hoe raar het is om hier hard te lopen, dit stuk heb ik al honderden keren gefietst en nu ga ik er zo langzaam aan voorbij. De eerste vier kilometer heb ik ook best wel last van mijn kuiten, ik denk op een gegeven moment zelfs dat het me niet gaat lukken, maar als ik eenmaal uit de Bijlmer ben, langs het water loop en de torens bij het Amstelstation zie heb ik nergens meer last van, ik geniet volop! De fietsers langs de Weespertrekvaart, de ganzen die me aankijken alsof ik gek ben en het geglinster op het water. Af en toe neem ik een slokje water en ben enorm blij met deze tas. Het enige nadeel is dat iedereen me voorbij hoort komen, omdat het water zo ontzettend klotst, als ik mijn muziek wat harder zet hoor ik niks meer en ik beeld me maar in dat iedereen naar me kijkt omdat ze jaloers zijn. 

Als ik aan de Amstel loop hoor ik dat ik alweer 8 kilometer heb gelopen. Nu ik eenmaal in de stad ben moet ik gaan kiezen welke route ik neem om terug naar huis te gaan. Ik besluit langs de Ceintuurbaan te gaan. Gelukkig is het daar niet heel erg druk op de stoep en kan ik lekker doorlopen. Ik had gedacht dat ik soms wel blij zou zijn met de stoplichten om even uit te rusten, maar ik merk dat ik het eigenlijk maar vervelend vind. Soms vlieg ik even door rood, maar meestal moet ik wel echt stoppen voor de auto’s, ach zo’n extra rustmomentje was waarschijnlijk maar goed ook. Langs het museumplein moet ik wat hindernissen nemen om langs de mensen te lopen, na wat slalommen, bokje springen en een radslag loop ik verder door het Vondelpark. Ik geniet volop; toeristen die foto’s nemen midden op de weg, fietsers die maar blijven bellen en honderden mensen heerlijk in het gras en ik? Ik loop op wolken!

Langs de Nassaukade hoor ik dat ik er al 13 kilometer voorbij zijn, wat zal ik doen? Stoppen of doorlopen? Een makkelijke keus, naar huis hardlopen is pas stoppen bij je voordeur! En dan ben ik er, redelijk bezweet, maar nog wel redelijk fit. 14,5 kilometer heb ik hardgelopen, af en toe wel een keer gestopt voor het stoplicht. Heerlijk om al hardlopend de stad te zien, dit is voor herhaling vatbaar!

Calm as still water..

Op het moment dat ik dit schrijf is het zondagavond en heb ik een heerlijk weekend achter de rug. Vrijdagavond wilde ik eigenlijk een kort rondje gaan hardlopen, maar ik kwam maar niet van de bank af. In plaats daarvan besloot ik om een aflevering te kijken van de Game of Thrones. Ik was al eens begonnen in het eerste boek, maar toen heb ik het weer snel weggelegd, teveel namen waar ik me geen voorstelling bij kon maken. Maar vanaf de eerste minuut dat ik de serie keek, ben ik verslaafd. Ik heb dan in het weekend seizoen 1 helemaal uitgekeken, gelukkig is het bijna vakantie waarbij ik de rest kan kijken. Nu moet je niet denken dat ik alleen maar op de bank heb gelegen en naar de tv heb gekeken, nee ik heb ook nuttige dingen gedaan. Zo heb ik mijn schoolwerk afgemaakt en heb ik twee trainingen van het weekend gedaan. Zaterdagochtend wilde ik een rustig loopje doen van 9 kilometer, na kilometer 4 kreeg ik opeens steken in mijn zij. Bij kilometer 5 was het zelfs zo erg dat ik even moest stoppen, toen ik op mijn telefoon keek, zag ik dat ik er 30 minuten een 11 seconde over gedaan had. Ik verbeet de pijn en zou proberen om een Persoonlijk Record op de 10 km te maken (58:59). De steken in mijn zij gingen over en de Nike mevrouw vertelde me dat ik al op 8 kilometer zat en toen opeens hoorde ik niks meer. Totdat na 5 seconden mijn telefoon over ging, het was mijn moeder. Ze was aan het fietsen met mijn vader, maar die zit soms zo in zijn eigen wereld, dat hij er na 20 minuten achter komt dat mijn moeder niet meer achter hem fietst. Vandaar dat ze mij even belde, al snel had ze door dat ze niet echt op een goed moment belde aangezien ze alleen maar mijn gehijg aan de telefoon hoorde. Helaas kostte dit telefoontje van 3 minuten me toch echt een aantal minuten op mijn loopje, want bij km 10 zag ik op mijn telefoon dat ik het wel binnen het uur had gehaald, maar geen PR, 59:59 (ook een prestatie!). ’s Middags heb ik een hardlooptas gehaald, omdat ik van de week van school naar huis wil gaan hardlopen, van de week lezen jullie de update over deze tas. En heb ik eindelijk de stap gezet om ook mijn ramen eens te lappen, het was erg nodig, aangezien ik met moeite bij de buren kon binnen kijken.

Vandaag stond in het teken van mijn intervaltraining, ik heb het lang voor me uit kunnen schuiven, maar nu was het toch echt zo ver.. Eigenlijk viel het best wel mee, 15 minuten inlopen en dan 6x 2 minuten springen en tussendoor wandelen, met weer een uitloop van 15 minuten. Het was ook best wel lekker eigenlijk en daarna was ik helemaal rustig! Ik bedacht me zelfs dat ik dit eigenlijk elke week moet doen, helemaal tot het uiterste gaan zodat ik daarna helemaal leeg in mijn hoofd ben. 

(bron: Pinterest)

A goal without a plan is just a wish..

Was ik gisteren nog helemaal natgeregend tijdens mijn loopje, vandaag was het prachtig weer. Mooie blauwe lucht met wat witte wolkjes, een ideale dag om een rondje van 12 kilometer te lopen. De Dam tot Damloop en de Halve Marathon van Amsterdam duren nog minimaal 6 maanden, maar toch wil ik goed voorbereid zijn. Ik wil een goede tijd kunnen neerzetten! Mijn plan is tot en met de zomervakantie elke week een kilometer meer te lopen en ook elke week een intervaltraining te gaan doen. Ik heb een enorme hekel aan intervaltraining, maar wil ik sneller worden is het belangrijk dat ik ook hier mee ga beginnen. Maar vandaag stond dus mijn ‘langere’ rondje op het programma. Ik moet zeggen dat ik het Westerpark wel al redelijk goed ken nu, ik heb er de laatste tijd zoveel gelopen, dat ik elk bochtje en paaltje nu wel ken. Gelukkig ligt er niet zo ver van het Westerpark ook een ander natuurgebied, het Brettenpad. Het is ongeveer 4,5 kilometer naar het Brettenpad toe, dus zou ik daar ook nog wat kilometers rond kunnen rennen. Idenk dat ik dit elke keer ga doen als ik een langere ronde heb, want het beviel me uitstekend. Helaas had ik de wind op de heenweg precies in mijn gezicht en had ik het idee dat ik hierdoor langzamer ging dan ik zou kunnen. Als ik eenmaal voorbij station Sloterdijk ben, zie ik het natuurgebied al. Wat is het heerlijk om hier te lopen, je komt bijna niemand tegen, af en toe wat wielrenners, maar voor de rest zie je alleen groen en water (en af en toe de spoorlijn). Ik zou bij kilometer 7 omdraaien, zodat ik nog een kilometer zou kunnen wandelen terug naar huis. Ik heb altijd een hekel aan omdraaien tijdens het hardlopen, ik weet ook niet hoe dit komt. Gelukkig zie ik bij kilometer 7 een afslag, waarbij je een klein bochtje maakt van zo’n 20 meter en dan kom je weer op het pad terecht. Als ik de afslag in ga, verwacht ik binnen zo’n 20 meter weer een weg terug te zien naar de gewone weg. Maar dit komt maar niet, dit pad blijft maar duren.. Na een kleine kilometer zie ik het dan eindelijk en ben ik weer terug op pad naar het Westerpark. Door mijn ‘uitstapje’ wist ik dat ik nu langer naar huis zou moeten wandelen. Maar eerlijk gezegd vind ik dat niet erg. Ik vind het heerlijk om na mijn hardlopen nog een beetje uit te wandelen. Doordat de wind nu in mijn rug zat tijdens het teruglopen merkte ik pas hoe warm ik het eigenlijk had. De volgende keer moet ik echt wat te drinken meenemen, want ik merk aan mijn lichaam dat het op een gegeven moment water nodig heeft. Gelukkig ben ik dan al bijna klaar met mijn ronde van 12 kilometer!  

Deze maand zit ik bij 4 runs alweer op 36 km, dit gaat de goede kant op! Volgende week wil ik mijn langere rondje lopen vanaf mijn werk naar huis. Het lijkt me namelijk best wel spannend om ook door de stad te gaan hardlopen, al zal ik vast niet zo hard gaan door de stoplichten en de drukte van mensen. Maar dan loop ik wel weer 1 km verder dan deze week!