I like people who smile in the rain!

Gisteren toen ik thuis kwam schoot ik snel in mijn hardloop kleren, het zag al wat grijs buiten, maar ik had goede hoop dat ik nog net ervoor een rondje zou kunnen lopen. Gelukkig keek ik nog even op buienradar, want na 10 minuten barstte het los. Wat was ik blij dat ik toch niet ging rennen, onweer, regen en hagel. Maar dat betekende wel dat ik vandaag zou moeten lopen. Gelukkig was ik niet super moe van het werken en had ik nog genoeg energie om het Westerpark in te gaan. Volgens mijn Nike Coach zou ik 6,5 km moeten lopen, ik besloot langzaam te gaan lopen, zodat ik het lekker lang kon volhouden en zodat ik geen spierpijn zou hebben voor morgen. De eerste kilometers moet ik er altijd een beetje inkomen, zeker omdat ik eigenlijk geen warming up doe (ik weet het, slecht..). Na kilometer drie begon ik er een beetje in te komen, maar toen begon het ook een beetje te miezeren. De paar druppels werden er steeds meer en meer, totdat mijn shirt in plaats van lichtblauw donkerblauw was. Hoe verschrikkelijk ik het vind om te gaan lopen als het regent, hoe heerlijk ik het vind om te lopen als het gaat regenen. De mensen die je tegenkomt gaan allemaal een pasje sneller lopen, de fietsers schieten je voorbij en de sjaals worden gebruikt als capuchons. Hoe verder ik loop, hoe minder mensen ik tegenkom, toch gaan de mensen die ik tegenkom steeds bozer kijken. Maar ik voel me alleen maar blijer worden, als ik de ene kant van de lucht op kijk zie ik een grijze lucht waar de zon nog steeds probeert door te stralen, kijk ik naar de andere kant van de lucht zie ik een ontzettend mooie blauwe lucht. Ik word zo in beslag genomen door veelzijdigheid van de lucht dat ik vergeet voor me te kijken. Als ik door een plas loop en mijn voeten nat voelen, kijk ik recht voor me en daar zie ik het. Een prachtige regenboog. Ik begin te glimlachen en opeens merk ik dat de regen is gestopt. Opeens hoor ik dat mijn training erop zit, ik besluit verder te lopen totdat ik 8 kilometer heb gelopen. Als ik stop met lopen, kijk ik met spanning op mijn telefoon. Ik heb het idee dat ik erg langzaam heb gelopen en begin al smoesjes te verzinnen (je bent om half 6 opgestaan, je hebt de hele dag gewerkt, je had 13 km tegenwind toen je vanmiddag naar huis fietste), maar dan zie ik opeens dat ik helemaal nog niet zo langzaam heb gelopen. Een pace van 6:18, dat is sneller dan mijn gemiddelde pace van de afgelopen 7 dagen! En dan wordt mijn glimlach nog groter…

Run while you can!

Vandaag is het mijn 29e verjaardag en een aantal weken geleden had ik al besloten om het niet te vieren. 29 is niet echt een bijzondere leeftijd en eigenlijk vind ik aan mijn eigen verjaardagen nooit zoveel aan. Toch is het een bijzonder weekend geworden. Gisteren startte om half 12 de wachtlijst voor de Dam tot Damloop 2014, na 2 uur gewacht te hebben kwam er opeens het berichtje dat de limiet bereikt was. Toch enigszins teleurgesteld ben ik de stad ingegaan om een nieuwe hardlooplegging te kopen. Toen ik terug kwam besloot ik dan maar om me in te schrijven voor de Halve Marathon van Amsterdam in oktober. Toch kon ik het niet laten om even op marktplaats te kijken of er iemand een dubbel startbewijs had gekregen bij de Dam tot Dam… En jahoor! Ik heb ook een startbewijs voor de Dam tot Dam kunnen bemachtigen! De dam tot dam wordt dan een mooi opstapje voor de halve marathon in oktober. Zoals Churandy Martina zou zeggen:Ik ben blij man! Nu moet ik wel blijven trainen, want anders haal ik beide lopen niet en allebei wil ik ze enorm graag in een goede tijd voltooien, wie weet wordt het wel mijn laatste kans terwijl ik in Amsterdam woon!

Vandaag had ik op mijn verjaardag ook een loop: De Rokjesdagloop. De Rokjesdagloop stond in het teken van MS Research, het geld dat opgehaald zou worden zou gedoneerd worden aan deze stichting. Het meest bijzondere was dan ook dat een aantal MS patiënten mee deden met de loop, enorm veel RESPECT voor deze meiden! Met deze ziekte toch een aantal km hardlopen, heel bijzonder. Ik vraag me dan ook af waarom ik in vredesnaam een dip een aantal maanden geleden. Deze meiden zouden er alles voor overhebben om een gewoon leven te kunnen leiden!
Na de warming up, samen met 491 meiden ging ik op pad naar het startvak. Ik stond een beetje in het midden en had mijn muziek al opgezet. Niet lang daarna kwam het startschot. De eerste km van de loop was het enorm druk, hele groepen meiden liepen naast elkaar waardoor ik er moeilijk langs kon komen, ik ben dan ook een aantal keer gaan rennen in de berm om wat mensen in te halen. Tijdens mijn loop probeerde ik rond een pace van 5:30 te zitten, als ik dat zou kunnen volhouden dan zou ik een PR op de 5 km lopen. Natuurlijk ging mijn pace op en neer, dan weer 5:20 en even later weer 6:10. Ik besloot na de eerste km een vrouw in een groen shirt bij te houden, dit ging me eigenlijk goed af. Ik liep mooi achter haar in een pace rond de 5:30, maar na km nummer 2 ging zij langzamer lopen, terwijl ik eigenlijk wilde gaan versnellen. Ik moest op zoek naar iemand anders die ik kon volgen. Een paar keer was ik al ingehaald door een meid met een blauw hemdje aan, het leek wel een wedstrijdje te worden, want elke keer haalde ik haar ook weer in. Dit zou mijn haas worden! Km 3 en 4 bleef ik netjes achter haar lopen en kon dan ook genieten van de omgeving van het Flevopark. Mijn plan werd dan ook genieten en ik zou haar eruit rennen in de laatste kilometer. De laatste kilometer heb ik dan ook echt alles gegeven, ik schoot vooruit. Ik zag zelfs mijn pace dalen naar 4:23! Tijdens de laatste kilometer haalde ik nog zeker 15 mensen in (en werd op het laatst nog door twee opnieuw ingehaald, maar dat terzijde). Hoe heerlijk was het om die laatste meters te lopen en dan te zien op het bord dat je de 5 km in 27:01 hebt gelopen (later blijkt dat ik een nettotijd van 26:56 had)! Fantastisch! Wat een heerlijk gevoel, altijd na een wedstrijd! En zeker nu op mijn verjaardag! Is die toch nog een beetje speciaal.. 

The first step of getting somewhere, is to decide that you’re not gonna stay where you are!

Gisteren las ik deze quote op de Facebook pagina van the Script en hij sprak me gelijk aan. Dat vind ik ook het mooiste aan quotes, eigenlijk op alles kan je ze betrekken, op je werk, je studie, reizen, het hardlopen. Als je iets wil bereiken moet je eerst de stap maken dat je wil gaan veranderen. Mijn eerste echte stap richting een verandering is alweer een aantal jaar geleden. Ik kon voorheen moeilijk dingen relativeren, blies vaak dingen veel te groot op en kon dingen niet in perspectief zien. Daarom besloot ik om een reis in mijn eentje te maken door India. Ik ben anders tegen mensen aan gaan kijken, ik heb kunnen leren van andere culturen, maar ik leerde ook met mezelf omgaan. Ik was immers op mezelf aangewezen. Toen ik eenmaal ben gaan werken ben ik ook daarna vaak weer alleen op reis gegaan; Cambodja, Vietnam, Trans Siberië Express, New York en vorig jaar zomer heb ik 250 km van Camino de Santiago gelopen. Elke reis heb ik er weer zin in; het zelf bepalen wat ik ga doen, andere mensen leren kennen, het op jezelf gewezen zijn. Maar ook kijk ik elke keer er wel weer wat tegenop; wachtend tot je mag gaan vliegen in je eentje is geen fijne voorbereiding op het vliegen waar je een hekel aan hebt, het niet kunnen delen van reisverhalen met anderen is toch minder leuk als zij er niet bij zijn geweest en het plannen van je reis kan soms ook minder leuk zijn dan dat je het kan delen. Toch heb ik ook dit jaar weer een reis geboekt, naar Japan. Het land dat al lang op mijn lijstje staat. Natuurlijk zou ik soms liever samen met iemand anders gaan, maar toch wegen de positieve dingen aan het alleen reizen zwaarder dan het niet reizen. Ik wil de stap blijven maken om ergens anders te komen, zowel bij het hardlopen, als bij mijn werk als op persoonlijk gebied! Ik blijf niet stilstaan!

(Bron: pinterest)

Clear your mind of can’t..

De maandag vind ik altijd een erg zware dag, niet alleen omdat het weer even wennen is na het weekend, maar ook omdat ik op de maandag vaak moet invallen voor een erg moeilijke groep. Deze groep met leerlingen kost me enorm veel energie, bijna elke leerling moet individueel gecorrigeerd te worden en als je heel even je hoofd draait is het vaak alweer ruzie. De maandag ben ik dan ook meestal helemaal kapot en heb ik weinig puf om wat anders te doen. Ontzettend veel respect voor de juf en onderwijsassistent die het grootste gedeelte van de week voor deze groep staan. Het speciaal basisonderwijs is sowieso al zwaar, maar vaak krijg je er nog wel energie voor terug, maar deze groep kost voornamelijk energie. Erg vermoeiend. Toch bedenk ik me tijdens mijn korte hardlooprondje ( 5 km in iets meer dan 28 minuten 😀 ) dat ik er elke maandag wel weer helemaal voor ga, ondanks dat ik me vaak erg onzeker voel als leerkracht. Elke keer weer probeer ik mijn geduld te bewaren, probeer ik leuke dingen te bedenken waardoor kinderen leren hoe ze goed met elkaar moeten omgaan, zoek ik opdrachten waarbij ik kan genieten van de leerlingen en zet ik me voor 200% in om te zorgen dat iedere leerling krijgt waar hij of zij recht op heeft, veiligheid om te kunnen leren. En ondanks dat het me niet altijd lukt en ik me daar enorm over kan opwinden, bedenk ik me dat als ik het niet elke maandag opnieuw probeer, het helemaal niet zal lukken!

Nadat mijn hoofd alweer wat geleegd is door mijn fietstochtje van mijn werk naar huis, doe ik eerst voor 10 minuten even mijn ogen dicht. Als ze weer open gaan twijfel ik, zal ik gaan of niet. Door snel mijn hardloopkleren aan te doen heb ik geen keus meer, natuurlijk ga ik! Ik zet mijn Nike app klaar, mijn playlist op en strik mijn veters. Gaan! Ik kan het!

Dance like there’s nobody watching!

Hoe rustig het gisteren was in het park, hoe druk het vandaag was in het park. Dat kon natuurlijk ook niet anders, wat een heerlijk weer! Het hele park vol met picknick kleedjes, stelletjes gooiend met een frisbee, honden die achter tennisballen aan rennen en de zon die heerlijk op je gezicht schijnt. Mijn trainingsschema heb ik komende week een beetje omgegooid, omdat ik volgende week zondag met de Rokjesdagloop mee doe. Daarom wil ik een paar dagen even niet hardlopen van te voren, zodat ik een goede tijd kan neerzetten! Vandaar dat ik vandaag weer een rondje heb gelopen, ik wilde eigenlijk deze ochtend gaan, maar doordat het vannacht toch wel erg gezellig was in de stad kon ik iets minder goed uit mijn bed komen dan anders. Ik vind het heerlijk om te dansen, niet dat ik het nou zo geweldig kan, maar ik vind het heerlijk om op te gaan in de muziek en te dansen alsof ik in mijn eigen huiskamer ben. Op dagen dat ik even niet lekker in mijn vel zit, vind ik het dan ook heerlijk om mijn muziek op te zetten in de woonkamer en helemaal los te gaan. Dan voel ik me vaak weer gelijk veel beter! Vannacht was het dan ook weer een heerlijk dansavondje en doordat de zomertijd inging (JIPPIE!) lag ik dan ook later in mijn bed dan gepland. Ondanks dat ik even twijfelde of ik wel zou gaan hardlopen vanmiddag ben ik toch weer blij dat ik ben gegaan, ik krijg er weer plezier in! Wat was het heerlijk om hard te lopen in mijn korte broek, te zweten, genieten van de vrolijke gezichten van onbekende mensen en af en toe een luchtgitaar te spelen. Ik krijg weer hetzelfde gevoel als dat ik in mijn huiskamer sta te dansen, ik ga op in de muziek en laat me erdoor leiden, waardoor de tijd vliegt en het blijkt dat ik zelf ook weer steeds sneller ga hardlopen, ondanks dat dit niet (bewust) mijn doel is tijdens de trainingen. Zou het me echt nog lukken, een halve marathon hardlopen in 2014? Eerst maar eens een PR lopen volgende week tijdens de Rokjesdagloop!

Just do it!

Ik ben werkelijk waar verliefd op het merk Nike. De shirtjes, de tights, de schoenen; ik vind ze allemaal even mooi (helaas vindt mijn bankrekening het iets minder mooi). Maar wat ik eigenlijk het mooiste van het merk Nike vind is hun slogan: Just do it! Ik twijfelde al een tijdje of ik me moest inschrijven voor We Own The Night in Amsterdam, 10 km hardlopen door Amsterdam. Na mijn hardlooprondje van vanochtend weet ik het zeker, ik doe het gewoon! Ik had deze ochtend geen wekker gezet, maar toch was ik om half 8 wakker, de zon scheen al en ik schoot gelijk hardloop kleding. Na een lekker havermout ontbijtje, ging ik op pad naar het Westerpark voor een training van 8,25 km. Ik besloot weer om te lopen zonder tijd en pace, zodat ik alleen zou horen hoeveel kilometer ik al had gelopen. Wat was het heerlijk zo vroeg, nog bijna geen mensen in het park, de zon die al scheen. Na een kilometer had ik al spijt dat ik geen korte broek en t-shirt had aangedaan, want het lopen ging fantastisch! Na 3 kilometer bedacht ik me dat ik misschien vandaag wel voor de 10 kilometer kon gaan in plaats van de 8. Dit zou dan ook mijn doel worden, elke meter die ik liep kwam ik weer wat dichterbij. Het ging super, ik zou het gewoon doen! Na 8 kilometer kreeg ik toch wel wat problemen met mijn benen, maar ik zou doorzetten, het zinnetje ‘just do it’ bleef maar door mijn hoofd zweven. En toen hoorde ik in mijn oren, 9 km. De hele 9 kilometer had ik op een tempo gelopen waarbij ik nog makkelijk kon praten (of in mijn geval meezingen met de muziek). De laatste kilometer zou ik gaan knallen, ik ging versnellen. Het leek alsof alles hier op was ingesteld. De koude wind die in mijn gezicht blies, de muziek in mijn oren (A little party never killed nobody!) en de mooie jongen die ik tegenkwam ;-). Hijgend en puffend kwam ik tot stilstand toen ik de Nike mevrouw hoorde zeggen dat ik 10 kilometer had gelopen. En dan komt het: het moment van de waarheid, hoe hard heb ik nu eigenlijk gelopen.. 10 km in 1 uur en 3 minuten! I just did it!

The secret to happiness is to not expect too much!

Al sinds ik kan herinneren ben ik enorm perfectionistisch. De laatste jaren is dit eigenlijk alleen maar meer geworden. Sinds ik les geef op een speciaal basisonderwijs school ben ik nog perfectionistischer geworden. Toen ik vijf jaar geleden hier begon te werken, was het eerste half jaar een enorme hel. Ik ,klein blond meisje vanuit Zeeland, ging wel even lesgeven op een sbo school in Amsterdam Zuidoost. Niet goed wetende wat een sbo school was en al helemaal niet welke problematiek het stadsdeel Amsterdam Zuidoost inhield. Het eerste half jaar was een hel, leerlingen die met stoelen gooiden door de klas, brutaal waren, ruzie maakten en veel aan het vechten waren; waar was ik in beland?! Ik had voor mezelf als ultimatum gesteld dat ik het minimaal een half jaar zou proberen, als het dan nog niet zou lukken, zou ik stoppen. Ik begon me in te lezen en steeds meer mijn weg te vinden in het lesgeven, na bloed, zweet en tranen (letterlijk) lukte het me dan toch. Ik kon de kinderen motiveren om te leren, ik kon ze nieuwsgierig maken en het lukte me om de basis sociale vaardigheden aan te leren. Na vijf jaar voel ik me goed als leerkracht, ik weet wat ik kan, maar ik wil steeds beter worden. Toch ben ik enorm bang als er iemand mij komt observeren, bang om te falen. Ik verwacht teveel van mezelf. Ik zie het niet alleen in mijn werk, maar ook in mijn studie. Ik moet alles voor de deadline halen, anders ben ik niet tevreden. Minimaal een zeven halen, met minder neem ik geen genoegen. Hetzelfde is het met hardlopen. Ik moet elke training beter, langer, maar vooral sneller. Misschien dat ik daarom zo ongemotiveerd was nadat ik last kreeg van mijn knie, als ik een halve marathon zou lopen, zou ik misschien wel laatst worden. iets wat ik niet zou kunnen verkroppen. Ik moet elke training beter, langer, maar vooral sneller.T otdat ik deze quote tegenkwam: The secret of happiness is to not expect too much. Misschien moet ik gewoon eens flink om mijn bek gaan, eens niet altijd het uiterste uit mezelf halen en verwachten. Ik besloot om de mevrouw van de Nike Running app alleen nog maar te vertellen hoeveel kilometer ik loop, niet de tijd en vooral niet de pace. De eerste kilometers die ik liep waren heerlijk, ik was meer gefocust op mijn denken dan op het hardlopen en wat blijkt? Ik liep langzamer dan ik ooit heb gelopen, maar ik heb wel een heerlijk rondje gelopen, voor mijn gevoel kon ik nog zeker een uur doorgaan (als ik niet zoveel trek had gehad, had ik vast langer gelopen). Ik heb me dan ook voorgenomen om op de dagen dat ik werk en een training heb de Nike-mevrouw me alleen nog maar te laten vertellen hoeveel km ik loop. Ik hoef niet altijd beter, langer of sneller, als ik maar een heerlijk gevoel heb na mijn hardlooptraining! 

Talk about your blessings more than about your burdens!

Hoe heerlijk is het om te klagen, klagen over het weer, klagen over je werk, klagen over het feestje van je buren. Toch heb ik altijd het probleem met klagen dat ik hierin kan blijven, ik blijf dan in een negatieve flow hangen en kan dan maar moeilijk de positieve dingen van dingen inzien. Toen ik vandaag mijn tweede lesje hardlopen liep, kwam dat stemmetje weer in mijn hoofd, je had misschien wel al een halve marathon kunnen lopen als je niet op de bank was blijven zitten, klagend over van alles maar eigenlijk klagend over niks. Kunnen die mensen niet aan de kant gaan, ze zien toch dat ik eraan kom? Waarom staat er nu weer zo’n harde wind. Maar toen ik voorbij de bloesem in het Westerpark liep, bedacht ik me opeens hoeveel geluk ik heb, dat ik toch weer ben begonnen met lopen, dat ik lekker mijn hoofd weer kan leegmaken en dat ik me altijd weer heerlijk voel als ik rood en bezweet thuis kom.

Klagen kan heerlijk zijn, maar ook enorm vermoeiend. Ik blijf daardoor erg in het negatieve hangen, waardoor eigenlijk alles veel moeilijker gaat, het werken, de studie en het sporten gaat dan eigenlijk helemaal niet meer. Natuurlijk kan ik me gaan voornemen om nooit meer te klagen, maar dat is de lat wel heel erg hoog leggen. Nee ik neem me voor om elke keer als ik mezelf betrap op klagen ik mezelf daarna 5 dingen bedenk die goed gaan en waar ik plezier aan beleef, zodat er weer een glimlach op mijn gezicht komt!

The hardest step for a runner, is the first one out of the front door!

Afgelopen zondag was het zover, de Zwinstedenloop 2014. In oktober 2013 werd ik aangestoken door mijn zus om te gaan hardlopen. Ik ging als een speer! 4 dagen hardlopen in een week ? Daar draaide ik mijn hand niet voor om, ik was super gemotiveerd! Al snel kon ik ook 10 km achter elkaar hardlopen, met als hoogtepunt de 14 km op een decemberochtend! Maar na die 14 km ging het steeds meer bergafwaarts, ik kreeg last van mijn knie en had steeds meer moeite om mezelf van de bank af te slepen. Toch was ik erop gebrand om de 5 km bij de Zwinstedenloop te lopen. En afgelopen zondag was het zover, ik deed samen met mijn zus en haar man mee en we gingen ervoor. Het was heerlijk weer en vanaf de eerste seconde zat ik in een flow, ik doe dit wel even! Na de eerste kilometer gaf de Nike-mevrouw mij in mijn oor aan dat mijn pace 5:23 was: ik was veel te snel begonnen! Hier kreeg ik dan ook tijdens de vierde last van, ik had het ontzettend warm en mijn ademhaling ging veel te snel. Ik hield mezelf voor dat als ik de finishlijn kon zien, ik zou gaan versnellen, helaas lukte dit niet meer, die laatste 100 meter naar de finish was verschrikkelijk, ik wilde harder, maar ik kon niet harder! In mijn hoofd sprak dat verschrikkelijke stemmetje: had je maar niet de afgelopen maanden op de bank moeten zitten. 

De maandag daarna nam ik me voor om weer een trainingsschema te gaan volgen, ik wil de 10 km weer makkelijk kunnen lopen (en hopelijk ook de halve marathon :-D). Om mijn bankhang-gedrag voor te zijn moet ik gemotiveerd blijven en daarom heb ik besloten om deze blog te gaan beginnen. 

Vandaag heb ik dan ook mijn eerste trainingsdag voltooid, 5 km in een rustig tempo. Ik ga er weer voor!