It always seems impossible, until it is done!

En dan is de vakantie alweer helemaal voorbij! Na mijn euforische moment van mijn wedstrijd ging ik de volgende dag nog een rondje lopen. Helaas kwam ik niet verder dan 5,75 km, kennelijk had ik tijdens mijn wedstrijd toch meer gegeven dan ik dacht. De volgende dag wilde ik nog gaan lopen, maar het lukte me gewoon niet. Mijn benen voelde nog steeds heel vermoeid aan en aangezien ik zondag weer richting Amsterdam zou gaan, wilde ik een beetje fit zijn. Zo gezegd, zo gedaan, ik zou maandag wel weer lopen. Toen op maandag om 7 uur de wekker ging, moest ik me toch behoorlijk uit bed slepen. Maar ik had mijn Nike app al ingesteld op 17 km, één kilometer verder dan mijn laatste lange loop. Om half 9 ging ik op pad, mijn rugzakje om, twee energy gells (eerste keer geprobeerd) mee en gaan! En het ging heerlijk, eerst een paar kilometers door het Westerpark en toen het Brettenpad volgen. Na een km of 10 kon ik niet meer verder, mijn blaas stond op springen. Gelukkig heb ik wel wat ervaring in het wildplassen, dus hup de bossen in en broek afzakken. Ik vond dit hierna een mooie gelegenheid om mijn energy gell eens uit te proberen en eigenlijk beviel het me erg goed. De smaak viel me ontzettend mee (citrus) en ik weet niet of het echt werkt, maar de eerste kilometers hierna ging ik als een speer. Toen ik de 14 kilometer haalde, besloot ik om bij 15 kilometer nog een gell te nemen en te kijken of ik misschien nog wat verder dan 17 km kon lopen. En toen ik eenmaal de 17 km had bereikt begon ik te twijfelen, zou ik toch nog verder gaan of niet? Nog 1 km verder dan. Ik had het idee dat ik strompelend verder ging (achteraf blijkt het reuze mee te vallen). En toen was het tijd om te stretchen!

Toen ik wandelend terug liep, zag ik wat affiches hangen van ‘ Het vrije Westen’, het bevrijdingsfestival in mijn achtertuin, ideaal!

Eigenlijk vier ik normaal altijd bevrijdingsfestival in Vlissingen, maar omdat ik de volgende dag moest werken, leek me dit niet geheel verstandig. Toch gaat het natuurlijk niet alleen om het feesten, maar het gevoel van vrijheid hebben. Ik denk dat mijn generatie (waaronder ik zelf ook) niet goed beseft wat vrijheid inhoudt. Maar met de situatie in Nigeria besef ik me steeds meer hoe bizar de wereld in elkaar zit. Meisjes die worden ontvoerd en verkocht worden als slaaf, hoe is dat mogelijk dat dit anno 2014 nog steeds kan? Dat Rusland een wet maakt waarin schelden verboden wordt, terwijl ze ondertussen Stalin verheerlijken? Ik moet er soms niet al te veel over nadenken, omdat ik anders gek word van alle tegenstrijdigheden die er in de wereld kan zijn. Vandaar dat ik het eigenlijk ook zo belangrijk vind dat 4 en 5 mei herdacht en gevierd worden. En wat is beter om dit te  vieren als Kensington in je achtertuin een klein concert geeft? 

 

 

A goal without a plan is just a wish..

Was ik gisteren nog helemaal natgeregend tijdens mijn loopje, vandaag was het prachtig weer. Mooie blauwe lucht met wat witte wolkjes, een ideale dag om een rondje van 12 kilometer te lopen. De Dam tot Damloop en de Halve Marathon van Amsterdam duren nog minimaal 6 maanden, maar toch wil ik goed voorbereid zijn. Ik wil een goede tijd kunnen neerzetten! Mijn plan is tot en met de zomervakantie elke week een kilometer meer te lopen en ook elke week een intervaltraining te gaan doen. Ik heb een enorme hekel aan intervaltraining, maar wil ik sneller worden is het belangrijk dat ik ook hier mee ga beginnen. Maar vandaag stond dus mijn ‘langere’ rondje op het programma. Ik moet zeggen dat ik het Westerpark wel al redelijk goed ken nu, ik heb er de laatste tijd zoveel gelopen, dat ik elk bochtje en paaltje nu wel ken. Gelukkig ligt er niet zo ver van het Westerpark ook een ander natuurgebied, het Brettenpad. Het is ongeveer 4,5 kilometer naar het Brettenpad toe, dus zou ik daar ook nog wat kilometers rond kunnen rennen. Idenk dat ik dit elke keer ga doen als ik een langere ronde heb, want het beviel me uitstekend. Helaas had ik de wind op de heenweg precies in mijn gezicht en had ik het idee dat ik hierdoor langzamer ging dan ik zou kunnen. Als ik eenmaal voorbij station Sloterdijk ben, zie ik het natuurgebied al. Wat is het heerlijk om hier te lopen, je komt bijna niemand tegen, af en toe wat wielrenners, maar voor de rest zie je alleen groen en water (en af en toe de spoorlijn). Ik zou bij kilometer 7 omdraaien, zodat ik nog een kilometer zou kunnen wandelen terug naar huis. Ik heb altijd een hekel aan omdraaien tijdens het hardlopen, ik weet ook niet hoe dit komt. Gelukkig zie ik bij kilometer 7 een afslag, waarbij je een klein bochtje maakt van zo’n 20 meter en dan kom je weer op het pad terecht. Als ik de afslag in ga, verwacht ik binnen zo’n 20 meter weer een weg terug te zien naar de gewone weg. Maar dit komt maar niet, dit pad blijft maar duren.. Na een kleine kilometer zie ik het dan eindelijk en ben ik weer terug op pad naar het Westerpark. Door mijn ‘uitstapje’ wist ik dat ik nu langer naar huis zou moeten wandelen. Maar eerlijk gezegd vind ik dat niet erg. Ik vind het heerlijk om na mijn hardlopen nog een beetje uit te wandelen. Doordat de wind nu in mijn rug zat tijdens het teruglopen merkte ik pas hoe warm ik het eigenlijk had. De volgende keer moet ik echt wat te drinken meenemen, want ik merk aan mijn lichaam dat het op een gegeven moment water nodig heeft. Gelukkig ben ik dan al bijna klaar met mijn ronde van 12 kilometer!  

Deze maand zit ik bij 4 runs alweer op 36 km, dit gaat de goede kant op! Volgende week wil ik mijn langere rondje lopen vanaf mijn werk naar huis. Het lijkt me namelijk best wel spannend om ook door de stad te gaan hardlopen, al zal ik vast niet zo hard gaan door de stoplichten en de drukte van mensen. Maar dan loop ik wel weer 1 km verder dan deze week!

I like people who smile in the rain!

Gisteren toen ik thuis kwam schoot ik snel in mijn hardloop kleren, het zag al wat grijs buiten, maar ik had goede hoop dat ik nog net ervoor een rondje zou kunnen lopen. Gelukkig keek ik nog even op buienradar, want na 10 minuten barstte het los. Wat was ik blij dat ik toch niet ging rennen, onweer, regen en hagel. Maar dat betekende wel dat ik vandaag zou moeten lopen. Gelukkig was ik niet super moe van het werken en had ik nog genoeg energie om het Westerpark in te gaan. Volgens mijn Nike Coach zou ik 6,5 km moeten lopen, ik besloot langzaam te gaan lopen, zodat ik het lekker lang kon volhouden en zodat ik geen spierpijn zou hebben voor morgen. De eerste kilometers moet ik er altijd een beetje inkomen, zeker omdat ik eigenlijk geen warming up doe (ik weet het, slecht..). Na kilometer drie begon ik er een beetje in te komen, maar toen begon het ook een beetje te miezeren. De paar druppels werden er steeds meer en meer, totdat mijn shirt in plaats van lichtblauw donkerblauw was. Hoe verschrikkelijk ik het vind om te gaan lopen als het regent, hoe heerlijk ik het vind om te lopen als het gaat regenen. De mensen die je tegenkomt gaan allemaal een pasje sneller lopen, de fietsers schieten je voorbij en de sjaals worden gebruikt als capuchons. Hoe verder ik loop, hoe minder mensen ik tegenkom, toch gaan de mensen die ik tegenkom steeds bozer kijken. Maar ik voel me alleen maar blijer worden, als ik de ene kant van de lucht op kijk zie ik een grijze lucht waar de zon nog steeds probeert door te stralen, kijk ik naar de andere kant van de lucht zie ik een ontzettend mooie blauwe lucht. Ik word zo in beslag genomen door veelzijdigheid van de lucht dat ik vergeet voor me te kijken. Als ik door een plas loop en mijn voeten nat voelen, kijk ik recht voor me en daar zie ik het. Een prachtige regenboog. Ik begin te glimlachen en opeens merk ik dat de regen is gestopt. Opeens hoor ik dat mijn training erop zit, ik besluit verder te lopen totdat ik 8 kilometer heb gelopen. Als ik stop met lopen, kijk ik met spanning op mijn telefoon. Ik heb het idee dat ik erg langzaam heb gelopen en begin al smoesjes te verzinnen (je bent om half 6 opgestaan, je hebt de hele dag gewerkt, je had 13 km tegenwind toen je vanmiddag naar huis fietste), maar dan zie ik opeens dat ik helemaal nog niet zo langzaam heb gelopen. Een pace van 6:18, dat is sneller dan mijn gemiddelde pace van de afgelopen 7 dagen! En dan wordt mijn glimlach nog groter…

Dance like there’s nobody watching!

Hoe rustig het gisteren was in het park, hoe druk het vandaag was in het park. Dat kon natuurlijk ook niet anders, wat een heerlijk weer! Het hele park vol met picknick kleedjes, stelletjes gooiend met een frisbee, honden die achter tennisballen aan rennen en de zon die heerlijk op je gezicht schijnt. Mijn trainingsschema heb ik komende week een beetje omgegooid, omdat ik volgende week zondag met de Rokjesdagloop mee doe. Daarom wil ik een paar dagen even niet hardlopen van te voren, zodat ik een goede tijd kan neerzetten! Vandaar dat ik vandaag weer een rondje heb gelopen, ik wilde eigenlijk deze ochtend gaan, maar doordat het vannacht toch wel erg gezellig was in de stad kon ik iets minder goed uit mijn bed komen dan anders. Ik vind het heerlijk om te dansen, niet dat ik het nou zo geweldig kan, maar ik vind het heerlijk om op te gaan in de muziek en te dansen alsof ik in mijn eigen huiskamer ben. Op dagen dat ik even niet lekker in mijn vel zit, vind ik het dan ook heerlijk om mijn muziek op te zetten in de woonkamer en helemaal los te gaan. Dan voel ik me vaak weer gelijk veel beter! Vannacht was het dan ook weer een heerlijk dansavondje en doordat de zomertijd inging (JIPPIE!) lag ik dan ook later in mijn bed dan gepland. Ondanks dat ik even twijfelde of ik wel zou gaan hardlopen vanmiddag ben ik toch weer blij dat ik ben gegaan, ik krijg er weer plezier in! Wat was het heerlijk om hard te lopen in mijn korte broek, te zweten, genieten van de vrolijke gezichten van onbekende mensen en af en toe een luchtgitaar te spelen. Ik krijg weer hetzelfde gevoel als dat ik in mijn huiskamer sta te dansen, ik ga op in de muziek en laat me erdoor leiden, waardoor de tijd vliegt en het blijkt dat ik zelf ook weer steeds sneller ga hardlopen, ondanks dat dit niet (bewust) mijn doel is tijdens de trainingen. Zou het me echt nog lukken, een halve marathon hardlopen in 2014? Eerst maar eens een PR lopen volgende week tijdens de Rokjesdagloop!

Just do it!

Ik ben werkelijk waar verliefd op het merk Nike. De shirtjes, de tights, de schoenen; ik vind ze allemaal even mooi (helaas vindt mijn bankrekening het iets minder mooi). Maar wat ik eigenlijk het mooiste van het merk Nike vind is hun slogan: Just do it! Ik twijfelde al een tijdje of ik me moest inschrijven voor We Own The Night in Amsterdam, 10 km hardlopen door Amsterdam. Na mijn hardlooprondje van vanochtend weet ik het zeker, ik doe het gewoon! Ik had deze ochtend geen wekker gezet, maar toch was ik om half 8 wakker, de zon scheen al en ik schoot gelijk hardloop kleding. Na een lekker havermout ontbijtje, ging ik op pad naar het Westerpark voor een training van 8,25 km. Ik besloot weer om te lopen zonder tijd en pace, zodat ik alleen zou horen hoeveel kilometer ik al had gelopen. Wat was het heerlijk zo vroeg, nog bijna geen mensen in het park, de zon die al scheen. Na een kilometer had ik al spijt dat ik geen korte broek en t-shirt had aangedaan, want het lopen ging fantastisch! Na 3 kilometer bedacht ik me dat ik misschien vandaag wel voor de 10 kilometer kon gaan in plaats van de 8. Dit zou dan ook mijn doel worden, elke meter die ik liep kwam ik weer wat dichterbij. Het ging super, ik zou het gewoon doen! Na 8 kilometer kreeg ik toch wel wat problemen met mijn benen, maar ik zou doorzetten, het zinnetje ‘just do it’ bleef maar door mijn hoofd zweven. En toen hoorde ik in mijn oren, 9 km. De hele 9 kilometer had ik op een tempo gelopen waarbij ik nog makkelijk kon praten (of in mijn geval meezingen met de muziek). De laatste kilometer zou ik gaan knallen, ik ging versnellen. Het leek alsof alles hier op was ingesteld. De koude wind die in mijn gezicht blies, de muziek in mijn oren (A little party never killed nobody!) en de mooie jongen die ik tegenkwam ;-). Hijgend en puffend kwam ik tot stilstand toen ik de Nike mevrouw hoorde zeggen dat ik 10 kilometer had gelopen. En dan komt het: het moment van de waarheid, hoe hard heb ik nu eigenlijk gelopen.. 10 km in 1 uur en 3 minuten! I just did it!

The secret to happiness is to not expect too much!

Al sinds ik kan herinneren ben ik enorm perfectionistisch. De laatste jaren is dit eigenlijk alleen maar meer geworden. Sinds ik les geef op een speciaal basisonderwijs school ben ik nog perfectionistischer geworden. Toen ik vijf jaar geleden hier begon te werken, was het eerste half jaar een enorme hel. Ik ,klein blond meisje vanuit Zeeland, ging wel even lesgeven op een sbo school in Amsterdam Zuidoost. Niet goed wetende wat een sbo school was en al helemaal niet welke problematiek het stadsdeel Amsterdam Zuidoost inhield. Het eerste half jaar was een hel, leerlingen die met stoelen gooiden door de klas, brutaal waren, ruzie maakten en veel aan het vechten waren; waar was ik in beland?! Ik had voor mezelf als ultimatum gesteld dat ik het minimaal een half jaar zou proberen, als het dan nog niet zou lukken, zou ik stoppen. Ik begon me in te lezen en steeds meer mijn weg te vinden in het lesgeven, na bloed, zweet en tranen (letterlijk) lukte het me dan toch. Ik kon de kinderen motiveren om te leren, ik kon ze nieuwsgierig maken en het lukte me om de basis sociale vaardigheden aan te leren. Na vijf jaar voel ik me goed als leerkracht, ik weet wat ik kan, maar ik wil steeds beter worden. Toch ben ik enorm bang als er iemand mij komt observeren, bang om te falen. Ik verwacht teveel van mezelf. Ik zie het niet alleen in mijn werk, maar ook in mijn studie. Ik moet alles voor de deadline halen, anders ben ik niet tevreden. Minimaal een zeven halen, met minder neem ik geen genoegen. Hetzelfde is het met hardlopen. Ik moet elke training beter, langer, maar vooral sneller. Misschien dat ik daarom zo ongemotiveerd was nadat ik last kreeg van mijn knie, als ik een halve marathon zou lopen, zou ik misschien wel laatst worden. iets wat ik niet zou kunnen verkroppen. Ik moet elke training beter, langer, maar vooral sneller.T otdat ik deze quote tegenkwam: The secret of happiness is to not expect too much. Misschien moet ik gewoon eens flink om mijn bek gaan, eens niet altijd het uiterste uit mezelf halen en verwachten. Ik besloot om de mevrouw van de Nike Running app alleen nog maar te vertellen hoeveel kilometer ik loop, niet de tijd en vooral niet de pace. De eerste kilometers die ik liep waren heerlijk, ik was meer gefocust op mijn denken dan op het hardlopen en wat blijkt? Ik liep langzamer dan ik ooit heb gelopen, maar ik heb wel een heerlijk rondje gelopen, voor mijn gevoel kon ik nog zeker een uur doorgaan (als ik niet zoveel trek had gehad, had ik vast langer gelopen). Ik heb me dan ook voorgenomen om op de dagen dat ik werk en een training heb de Nike-mevrouw me alleen nog maar te laten vertellen hoeveel km ik loop. Ik hoef niet altijd beter, langer of sneller, als ik maar een heerlijk gevoel heb na mijn hardlooptraining! 

Talk about your blessings more than about your burdens!

Hoe heerlijk is het om te klagen, klagen over het weer, klagen over je werk, klagen over het feestje van je buren. Toch heb ik altijd het probleem met klagen dat ik hierin kan blijven, ik blijf dan in een negatieve flow hangen en kan dan maar moeilijk de positieve dingen van dingen inzien. Toen ik vandaag mijn tweede lesje hardlopen liep, kwam dat stemmetje weer in mijn hoofd, je had misschien wel al een halve marathon kunnen lopen als je niet op de bank was blijven zitten, klagend over van alles maar eigenlijk klagend over niks. Kunnen die mensen niet aan de kant gaan, ze zien toch dat ik eraan kom? Waarom staat er nu weer zo’n harde wind. Maar toen ik voorbij de bloesem in het Westerpark liep, bedacht ik me opeens hoeveel geluk ik heb, dat ik toch weer ben begonnen met lopen, dat ik lekker mijn hoofd weer kan leegmaken en dat ik me altijd weer heerlijk voel als ik rood en bezweet thuis kom.

Klagen kan heerlijk zijn, maar ook enorm vermoeiend. Ik blijf daardoor erg in het negatieve hangen, waardoor eigenlijk alles veel moeilijker gaat, het werken, de studie en het sporten gaat dan eigenlijk helemaal niet meer. Natuurlijk kan ik me gaan voornemen om nooit meer te klagen, maar dat is de lat wel heel erg hoog leggen. Nee ik neem me voor om elke keer als ik mezelf betrap op klagen ik mezelf daarna 5 dingen bedenk die goed gaan en waar ik plezier aan beleef, zodat er weer een glimlach op mijn gezicht komt!

The hardest step for a runner, is the first one out of the front door!

Afgelopen zondag was het zover, de Zwinstedenloop 2014. In oktober 2013 werd ik aangestoken door mijn zus om te gaan hardlopen. Ik ging als een speer! 4 dagen hardlopen in een week ? Daar draaide ik mijn hand niet voor om, ik was super gemotiveerd! Al snel kon ik ook 10 km achter elkaar hardlopen, met als hoogtepunt de 14 km op een decemberochtend! Maar na die 14 km ging het steeds meer bergafwaarts, ik kreeg last van mijn knie en had steeds meer moeite om mezelf van de bank af te slepen. Toch was ik erop gebrand om de 5 km bij de Zwinstedenloop te lopen. En afgelopen zondag was het zover, ik deed samen met mijn zus en haar man mee en we gingen ervoor. Het was heerlijk weer en vanaf de eerste seconde zat ik in een flow, ik doe dit wel even! Na de eerste kilometer gaf de Nike-mevrouw mij in mijn oor aan dat mijn pace 5:23 was: ik was veel te snel begonnen! Hier kreeg ik dan ook tijdens de vierde last van, ik had het ontzettend warm en mijn ademhaling ging veel te snel. Ik hield mezelf voor dat als ik de finishlijn kon zien, ik zou gaan versnellen, helaas lukte dit niet meer, die laatste 100 meter naar de finish was verschrikkelijk, ik wilde harder, maar ik kon niet harder! In mijn hoofd sprak dat verschrikkelijke stemmetje: had je maar niet de afgelopen maanden op de bank moeten zitten. 

De maandag daarna nam ik me voor om weer een trainingsschema te gaan volgen, ik wil de 10 km weer makkelijk kunnen lopen (en hopelijk ook de halve marathon :-D). Om mijn bankhang-gedrag voor te zijn moet ik gemotiveerd blijven en daarom heb ik besloten om deze blog te gaan beginnen. 

Vandaag heb ik dan ook mijn eerste trainingsdag voltooid, 5 km in een rustig tempo. Ik ga er weer voor!