Yesterday you said tomorrow..

Ojee, de motivatieproblemen zijn er.. Vorige week vrijdag liep ik nog een interval training, naderhand voelde ik me geweldig. Maar tijdens het lopen ging ik redelijk kapot. 8x 3 minuten versnellen, het lijkt weinig, maar ik voelde het na mijn training behoorlijk goed. Toch had ik wel het idee dat ik de volgende dagen wel weer zou lopen, niet wetende dat het weer niet zou meewerken. Toen ik zaterdag om 9 uur wakker werd schoot ik dan in mijn hardloopkleren en zo bleef ik eigenlijk de hele dag zitten. Buienradar in de gaten houden, wanneer zou ik een uurtje kunnen lopen, zonder kletsnat te worden? En toen gaf ik het op, het domste wat ik kon doen. Ik zou morgen wel gaan, natuurlijk ging het precies hetzelfde op de zondag. Weer al die regen en dat is meestal niet heel goed voor de motivatie. Weer uitstel en zo ging het ook maandagavond (moe van het werken) en dinsdagavond (weer moe van het werken). Maar vandaag moest het er dan echt van komen. Ik had eigenlijk gehoopt dat ik meer zou lopen in mei dan in april (dit was 134 km), maar ik denk dat ik blij mag zijn als ik boven de 100 kom. 

Ik heb gewoon meer motivatie om te lopen als het weer een beetje meezit en ik weet van mezelf dat als ik me niet aan een schema hou, ik dan sneller uit de routine ben en vaak ook niet meer ga. Mijn schema was namelijk ook vorige week klaar, dus ik moet op zoek naar een nieuwe. Dat was mijn plan voor vanmiddag, maar helaas ging recepten zoeken voor. Vaak ben ik pas rond half 7, 7 uur thuis van het werk en heb ik weinig zin om veel moeite te doen voor mijn avondeten. Ik wilde wel al een tijdje proberen om frietjes te maken van knolselderij en zoete aardappel. En het was erg geslaagd. Al met al toch nog een goede dag. Een nieuw hardloopschema zoeken ga ik morgen doen, maar dan ook echt 😉

It always seems impossible, until it is done!

En dan is de vakantie alweer helemaal voorbij! Na mijn euforische moment van mijn wedstrijd ging ik de volgende dag nog een rondje lopen. Helaas kwam ik niet verder dan 5,75 km, kennelijk had ik tijdens mijn wedstrijd toch meer gegeven dan ik dacht. De volgende dag wilde ik nog gaan lopen, maar het lukte me gewoon niet. Mijn benen voelde nog steeds heel vermoeid aan en aangezien ik zondag weer richting Amsterdam zou gaan, wilde ik een beetje fit zijn. Zo gezegd, zo gedaan, ik zou maandag wel weer lopen. Toen op maandag om 7 uur de wekker ging, moest ik me toch behoorlijk uit bed slepen. Maar ik had mijn Nike app al ingesteld op 17 km, één kilometer verder dan mijn laatste lange loop. Om half 9 ging ik op pad, mijn rugzakje om, twee energy gells (eerste keer geprobeerd) mee en gaan! En het ging heerlijk, eerst een paar kilometers door het Westerpark en toen het Brettenpad volgen. Na een km of 10 kon ik niet meer verder, mijn blaas stond op springen. Gelukkig heb ik wel wat ervaring in het wildplassen, dus hup de bossen in en broek afzakken. Ik vond dit hierna een mooie gelegenheid om mijn energy gell eens uit te proberen en eigenlijk beviel het me erg goed. De smaak viel me ontzettend mee (citrus) en ik weet niet of het echt werkt, maar de eerste kilometers hierna ging ik als een speer. Toen ik de 14 kilometer haalde, besloot ik om bij 15 kilometer nog een gell te nemen en te kijken of ik misschien nog wat verder dan 17 km kon lopen. En toen ik eenmaal de 17 km had bereikt begon ik te twijfelen, zou ik toch nog verder gaan of niet? Nog 1 km verder dan. Ik had het idee dat ik strompelend verder ging (achteraf blijkt het reuze mee te vallen). En toen was het tijd om te stretchen!

Toen ik wandelend terug liep, zag ik wat affiches hangen van ‘ Het vrije Westen’, het bevrijdingsfestival in mijn achtertuin, ideaal!

Eigenlijk vier ik normaal altijd bevrijdingsfestival in Vlissingen, maar omdat ik de volgende dag moest werken, leek me dit niet geheel verstandig. Toch gaat het natuurlijk niet alleen om het feesten, maar het gevoel van vrijheid hebben. Ik denk dat mijn generatie (waaronder ik zelf ook) niet goed beseft wat vrijheid inhoudt. Maar met de situatie in Nigeria besef ik me steeds meer hoe bizar de wereld in elkaar zit. Meisjes die worden ontvoerd en verkocht worden als slaaf, hoe is dat mogelijk dat dit anno 2014 nog steeds kan? Dat Rusland een wet maakt waarin schelden verboden wordt, terwijl ze ondertussen Stalin verheerlijken? Ik moet er soms niet al te veel over nadenken, omdat ik anders gek word van alle tegenstrijdigheden die er in de wereld kan zijn. Vandaar dat ik het eigenlijk ook zo belangrijk vind dat 4 en 5 mei herdacht en gevierd worden. En wat is beter om dit te  vieren als Kensington in je achtertuin een klein concert geeft? 

 

 

You can be the greatest, you can be the best!

Wauw, ik zit nog helemaal in mijn endorfine-high. Ik had voor mezelf afgesproken dat als ik mijn afstudeeronderzoek op 30 april klaar zou hebben, ik op 1 mei mee zou mogen doen met de Knokke 10 k. En zoals je waarschijnlijk al door hebt, is dat gelukt.. Wat een dag! Vanochtend rond 10 uur vertrok ik op de fiets richting Knokke (zo’n 8 km vanaf het huis van mijn ouders) om mezelf in te schrijven. Dat ging gelukkig er vlot en ik was dan ook om half 12 alweer thuis om wat te eten, te drinken, me om te kleden en vooral op buienradar te checken of de regen langs Knokke zou gaan. Het zag er niet veelbelovend uit. Om half 4 zou de start zijn van de 10 kilometer en ik besloot om kwart over 2 te vertrekken, zodat ik voldoende tijd had om mijn tas weg te zetten, een warming upje te doen en om nog even naar het toilet te gaan. Om half 3 barstte het los, de regen, het onweer en binnen 5 minuten was ik dan ook doorweekt, dat beloof niet veel goeds. Na een paar keer gescholen te hebben, moest ik toch door gaan fietsen anders zou ik de start nog missen. Ik was net op tijd om mijn tas weg te zetten en nog even snel naar het toilet te gaan, een warming up was helaas niet meer mogelijk. Iedereen begaf zich al naar het startvak. Ik zat eigenlijk ver van achter in het vak en ik verwachtte niet dat ik een toptijd neer zou zetten, maar ik zou GENIETEN! Dat zou het voornaamste zijn en dat heb ik gedaan. Vanaf de eerste stappen had ik een grote grijns op mijn gezicht en die is er tot nu toe niet meer af geweest. Wat een heerlijke run! De eerste kilometers gingen door de straten van Knokke, niet heel bijzonder, maar genoeg mensen die onder de paraplu stonden om ons aan te moedigen, super tof! Na 2 kilometer gingen we over de Zeedijk, langs de zee. Heerlijk om hier te lopen, gelukkig begon het vanaf toen wat op te klaren en kwam er een blauw luchtje tevoorschijn.

 

Vanaf de zeedijk door naar het Zoute (spreek uit Zoete ;-)) kon ik me verwonderen over de huizen die hier staan. Eigenlijk mogen het geen huizen heten, maar villa’s. Ik denk dat de garage van de auto’s 3x zo groot is als mijn appartement in Amsterdam. Bizar! 
Vanaf hier gingen we richting het Koningsbos. En ik wist dat daar de eerste heuvel de grootste ging zijn en ondanks dat ik er tegenop zag, ging het eigenlijk redelijk goed. Kleine hoge pasjes en ik ging goed naar boven, maar het heerlijkste was nog het terug naar beneden. Ik boog mezelf helemaal naar voren en het leek of ik vloog met enorm grote passen whoehoej! 

 

 

En toen was ik alweer bij km 6, nog steeds ging ik echt heerlijk. Ik genoot volop en toen kwam eindelijk mijn ultieme hardloop nummer voorbij. The wall of fame van the Script. Elke keer als ik dat nummer  hoor tijdens het hardlopen, krijg ik kippenvel over mijn hele lichaam. Tijdens dit nummer loop  ik het liefste met mijn ogen dicht, helaas moet ik af en toe wel mijn ogen open doen, omdat ik anders op iemand zijn hielen trap. Maar wat is dat toch een heerlijk nummer! Na het bos, kwamen we terug langs een aantal weilanden om hierna weer terug te keren naar een andere villawijk in Knokke, ofja eigenlijk is heel Knokke een villawijk ;-). Ik had nog steeds veel energie en ik ging nog steeds heerlijk. Ik besloot om vanaf km 8 weer wat harder te gaan lopen en wat kreeg ik hier een adrenaline kick. Kinderen die hun handen opsteken om een high five te geven, opa en oma’s die staan te juichen en dan zie ik het bord km 9. Ik probeer zoveel mogelijk mensen voorbij te steken, slalommend ga ik ze voorbij en dan komen we aan bij het stadion, nog 200 meter over de atletiekbaan en dan zijn we bij de finish. Ik trek er nog een sprintje uit en degene naast me doet op hetzelfde. Ik grijns en weet dat ik hem eruit kan lopen, keihard ga ik over de finish, met een halve meter achter me de man die net naast me liep! Gewonnen! 😀

Wauw, wat was dit een heerlijke loop. Alles ging heerlijk, ik heb alleen maar genoten en had niet verwacht om een hele goede tijd neer te zetten, maar wat blijkt? 4 keer een Persoonlijk Record!!!

En nu zit ik heerlijk in mijn trainingsbroek, lekker bij de houtkachel. Zometeen neem ik een lekkere “Brugse Zot”, dat heb ik wel verdiend na deze dag!

10