Clear your mind of can’t..

De maandag vind ik altijd een erg zware dag, niet alleen omdat het weer even wennen is na het weekend, maar ook omdat ik op de maandag vaak moet invallen voor een erg moeilijke groep. Deze groep met leerlingen kost me enorm veel energie, bijna elke leerling moet individueel gecorrigeerd te worden en als je heel even je hoofd draait is het vaak alweer ruzie. De maandag ben ik dan ook meestal helemaal kapot en heb ik weinig puf om wat anders te doen. Ontzettend veel respect voor de juf en onderwijsassistent die het grootste gedeelte van de week voor deze groep staan. Het speciaal basisonderwijs is sowieso al zwaar, maar vaak krijg je er nog wel energie voor terug, maar deze groep kost voornamelijk energie. Erg vermoeiend. Toch bedenk ik me tijdens mijn korte hardlooprondje ( 5 km in iets meer dan 28 minuten 😀 ) dat ik er elke maandag wel weer helemaal voor ga, ondanks dat ik me vaak erg onzeker voel als leerkracht. Elke keer weer probeer ik mijn geduld te bewaren, probeer ik leuke dingen te bedenken waardoor kinderen leren hoe ze goed met elkaar moeten omgaan, zoek ik opdrachten waarbij ik kan genieten van de leerlingen en zet ik me voor 200% in om te zorgen dat iedere leerling krijgt waar hij of zij recht op heeft, veiligheid om te kunnen leren. En ondanks dat het me niet altijd lukt en ik me daar enorm over kan opwinden, bedenk ik me dat als ik het niet elke maandag opnieuw probeer, het helemaal niet zal lukken!

Nadat mijn hoofd alweer wat geleegd is door mijn fietstochtje van mijn werk naar huis, doe ik eerst voor 10 minuten even mijn ogen dicht. Als ze weer open gaan twijfel ik, zal ik gaan of niet. Door snel mijn hardloopkleren aan te doen heb ik geen keus meer, natuurlijk ga ik! Ik zet mijn Nike app klaar, mijn playlist op en strik mijn veters. Gaan! Ik kan het!

Dance like there’s nobody watching!

Hoe rustig het gisteren was in het park, hoe druk het vandaag was in het park. Dat kon natuurlijk ook niet anders, wat een heerlijk weer! Het hele park vol met picknick kleedjes, stelletjes gooiend met een frisbee, honden die achter tennisballen aan rennen en de zon die heerlijk op je gezicht schijnt. Mijn trainingsschema heb ik komende week een beetje omgegooid, omdat ik volgende week zondag met de Rokjesdagloop mee doe. Daarom wil ik een paar dagen even niet hardlopen van te voren, zodat ik een goede tijd kan neerzetten! Vandaar dat ik vandaag weer een rondje heb gelopen, ik wilde eigenlijk deze ochtend gaan, maar doordat het vannacht toch wel erg gezellig was in de stad kon ik iets minder goed uit mijn bed komen dan anders. Ik vind het heerlijk om te dansen, niet dat ik het nou zo geweldig kan, maar ik vind het heerlijk om op te gaan in de muziek en te dansen alsof ik in mijn eigen huiskamer ben. Op dagen dat ik even niet lekker in mijn vel zit, vind ik het dan ook heerlijk om mijn muziek op te zetten in de woonkamer en helemaal los te gaan. Dan voel ik me vaak weer gelijk veel beter! Vannacht was het dan ook weer een heerlijk dansavondje en doordat de zomertijd inging (JIPPIE!) lag ik dan ook later in mijn bed dan gepland. Ondanks dat ik even twijfelde of ik wel zou gaan hardlopen vanmiddag ben ik toch weer blij dat ik ben gegaan, ik krijg er weer plezier in! Wat was het heerlijk om hard te lopen in mijn korte broek, te zweten, genieten van de vrolijke gezichten van onbekende mensen en af en toe een luchtgitaar te spelen. Ik krijg weer hetzelfde gevoel als dat ik in mijn huiskamer sta te dansen, ik ga op in de muziek en laat me erdoor leiden, waardoor de tijd vliegt en het blijkt dat ik zelf ook weer steeds sneller ga hardlopen, ondanks dat dit niet (bewust) mijn doel is tijdens de trainingen. Zou het me echt nog lukken, een halve marathon hardlopen in 2014? Eerst maar eens een PR lopen volgende week tijdens de Rokjesdagloop!

Just do it!

Ik ben werkelijk waar verliefd op het merk Nike. De shirtjes, de tights, de schoenen; ik vind ze allemaal even mooi (helaas vindt mijn bankrekening het iets minder mooi). Maar wat ik eigenlijk het mooiste van het merk Nike vind is hun slogan: Just do it! Ik twijfelde al een tijdje of ik me moest inschrijven voor We Own The Night in Amsterdam, 10 km hardlopen door Amsterdam. Na mijn hardlooprondje van vanochtend weet ik het zeker, ik doe het gewoon! Ik had deze ochtend geen wekker gezet, maar toch was ik om half 8 wakker, de zon scheen al en ik schoot gelijk hardloop kleding. Na een lekker havermout ontbijtje, ging ik op pad naar het Westerpark voor een training van 8,25 km. Ik besloot weer om te lopen zonder tijd en pace, zodat ik alleen zou horen hoeveel kilometer ik al had gelopen. Wat was het heerlijk zo vroeg, nog bijna geen mensen in het park, de zon die al scheen. Na een kilometer had ik al spijt dat ik geen korte broek en t-shirt had aangedaan, want het lopen ging fantastisch! Na 3 kilometer bedacht ik me dat ik misschien vandaag wel voor de 10 kilometer kon gaan in plaats van de 8. Dit zou dan ook mijn doel worden, elke meter die ik liep kwam ik weer wat dichterbij. Het ging super, ik zou het gewoon doen! Na 8 kilometer kreeg ik toch wel wat problemen met mijn benen, maar ik zou doorzetten, het zinnetje ‘just do it’ bleef maar door mijn hoofd zweven. En toen hoorde ik in mijn oren, 9 km. De hele 9 kilometer had ik op een tempo gelopen waarbij ik nog makkelijk kon praten (of in mijn geval meezingen met de muziek). De laatste kilometer zou ik gaan knallen, ik ging versnellen. Het leek alsof alles hier op was ingesteld. De koude wind die in mijn gezicht blies, de muziek in mijn oren (A little party never killed nobody!) en de mooie jongen die ik tegenkwam ;-). Hijgend en puffend kwam ik tot stilstand toen ik de Nike mevrouw hoorde zeggen dat ik 10 kilometer had gelopen. En dan komt het: het moment van de waarheid, hoe hard heb ik nu eigenlijk gelopen.. 10 km in 1 uur en 3 minuten! I just did it!

The secret to happiness is to not expect too much!

Al sinds ik kan herinneren ben ik enorm perfectionistisch. De laatste jaren is dit eigenlijk alleen maar meer geworden. Sinds ik les geef op een speciaal basisonderwijs school ben ik nog perfectionistischer geworden. Toen ik vijf jaar geleden hier begon te werken, was het eerste half jaar een enorme hel. Ik ,klein blond meisje vanuit Zeeland, ging wel even lesgeven op een sbo school in Amsterdam Zuidoost. Niet goed wetende wat een sbo school was en al helemaal niet welke problematiek het stadsdeel Amsterdam Zuidoost inhield. Het eerste half jaar was een hel, leerlingen die met stoelen gooiden door de klas, brutaal waren, ruzie maakten en veel aan het vechten waren; waar was ik in beland?! Ik had voor mezelf als ultimatum gesteld dat ik het minimaal een half jaar zou proberen, als het dan nog niet zou lukken, zou ik stoppen. Ik begon me in te lezen en steeds meer mijn weg te vinden in het lesgeven, na bloed, zweet en tranen (letterlijk) lukte het me dan toch. Ik kon de kinderen motiveren om te leren, ik kon ze nieuwsgierig maken en het lukte me om de basis sociale vaardigheden aan te leren. Na vijf jaar voel ik me goed als leerkracht, ik weet wat ik kan, maar ik wil steeds beter worden. Toch ben ik enorm bang als er iemand mij komt observeren, bang om te falen. Ik verwacht teveel van mezelf. Ik zie het niet alleen in mijn werk, maar ook in mijn studie. Ik moet alles voor de deadline halen, anders ben ik niet tevreden. Minimaal een zeven halen, met minder neem ik geen genoegen. Hetzelfde is het met hardlopen. Ik moet elke training beter, langer, maar vooral sneller. Misschien dat ik daarom zo ongemotiveerd was nadat ik last kreeg van mijn knie, als ik een halve marathon zou lopen, zou ik misschien wel laatst worden. iets wat ik niet zou kunnen verkroppen. Ik moet elke training beter, langer, maar vooral sneller.T otdat ik deze quote tegenkwam: The secret of happiness is to not expect too much. Misschien moet ik gewoon eens flink om mijn bek gaan, eens niet altijd het uiterste uit mezelf halen en verwachten. Ik besloot om de mevrouw van de Nike Running app alleen nog maar te vertellen hoeveel kilometer ik loop, niet de tijd en vooral niet de pace. De eerste kilometers die ik liep waren heerlijk, ik was meer gefocust op mijn denken dan op het hardlopen en wat blijkt? Ik liep langzamer dan ik ooit heb gelopen, maar ik heb wel een heerlijk rondje gelopen, voor mijn gevoel kon ik nog zeker een uur doorgaan (als ik niet zoveel trek had gehad, had ik vast langer gelopen). Ik heb me dan ook voorgenomen om op de dagen dat ik werk en een training heb de Nike-mevrouw me alleen nog maar te laten vertellen hoeveel km ik loop. Ik hoef niet altijd beter, langer of sneller, als ik maar een heerlijk gevoel heb na mijn hardlooptraining! 

Talk about your blessings more than about your burdens!

Hoe heerlijk is het om te klagen, klagen over het weer, klagen over je werk, klagen over het feestje van je buren. Toch heb ik altijd het probleem met klagen dat ik hierin kan blijven, ik blijf dan in een negatieve flow hangen en kan dan maar moeilijk de positieve dingen van dingen inzien. Toen ik vandaag mijn tweede lesje hardlopen liep, kwam dat stemmetje weer in mijn hoofd, je had misschien wel al een halve marathon kunnen lopen als je niet op de bank was blijven zitten, klagend over van alles maar eigenlijk klagend over niks. Kunnen die mensen niet aan de kant gaan, ze zien toch dat ik eraan kom? Waarom staat er nu weer zo’n harde wind. Maar toen ik voorbij de bloesem in het Westerpark liep, bedacht ik me opeens hoeveel geluk ik heb, dat ik toch weer ben begonnen met lopen, dat ik lekker mijn hoofd weer kan leegmaken en dat ik me altijd weer heerlijk voel als ik rood en bezweet thuis kom.

Klagen kan heerlijk zijn, maar ook enorm vermoeiend. Ik blijf daardoor erg in het negatieve hangen, waardoor eigenlijk alles veel moeilijker gaat, het werken, de studie en het sporten gaat dan eigenlijk helemaal niet meer. Natuurlijk kan ik me gaan voornemen om nooit meer te klagen, maar dat is de lat wel heel erg hoog leggen. Nee ik neem me voor om elke keer als ik mezelf betrap op klagen ik mezelf daarna 5 dingen bedenk die goed gaan en waar ik plezier aan beleef, zodat er weer een glimlach op mijn gezicht komt!

The hardest step for a runner, is the first one out of the front door!

Afgelopen zondag was het zover, de Zwinstedenloop 2014. In oktober 2013 werd ik aangestoken door mijn zus om te gaan hardlopen. Ik ging als een speer! 4 dagen hardlopen in een week ? Daar draaide ik mijn hand niet voor om, ik was super gemotiveerd! Al snel kon ik ook 10 km achter elkaar hardlopen, met als hoogtepunt de 14 km op een decemberochtend! Maar na die 14 km ging het steeds meer bergafwaarts, ik kreeg last van mijn knie en had steeds meer moeite om mezelf van de bank af te slepen. Toch was ik erop gebrand om de 5 km bij de Zwinstedenloop te lopen. En afgelopen zondag was het zover, ik deed samen met mijn zus en haar man mee en we gingen ervoor. Het was heerlijk weer en vanaf de eerste seconde zat ik in een flow, ik doe dit wel even! Na de eerste kilometer gaf de Nike-mevrouw mij in mijn oor aan dat mijn pace 5:23 was: ik was veel te snel begonnen! Hier kreeg ik dan ook tijdens de vierde last van, ik had het ontzettend warm en mijn ademhaling ging veel te snel. Ik hield mezelf voor dat als ik de finishlijn kon zien, ik zou gaan versnellen, helaas lukte dit niet meer, die laatste 100 meter naar de finish was verschrikkelijk, ik wilde harder, maar ik kon niet harder! In mijn hoofd sprak dat verschrikkelijke stemmetje: had je maar niet de afgelopen maanden op de bank moeten zitten. 

De maandag daarna nam ik me voor om weer een trainingsschema te gaan volgen, ik wil de 10 km weer makkelijk kunnen lopen (en hopelijk ook de halve marathon :-D). Om mijn bankhang-gedrag voor te zijn moet ik gemotiveerd blijven en daarom heb ik besloten om deze blog te gaan beginnen. 

Vandaag heb ik dan ook mijn eerste trainingsdag voltooid, 5 km in een rustig tempo. Ik ga er weer voor!